Σκοπός του αθλητή είναι να χτυπήσει τον αντίπαλο στα επιτρεπόμενα σημεία και να αμυνθεί από αντίστοιχα χτυπήματα.
Οι αθλητές φορούν ειδικά γάντια με τα οποία κτυπούν και αμύνονται.
Υπάρχουν δύο είδη πυγμαχίας, η ερασιτεχνική και η επαγγελματική, τα οποία υπάγονται σε διαφορετικές[GLi]διεθνείς ομοσπονδίες. Οι κύριες διαφορές της ερασιτεχνικής από την επαγγελματική πυγμαχία έγκεινται στον προφυλακτικό εξοπλισμό του αθλητή και στη διάρκεια του αγώνα.
Στην ερασιτεχνική πυγμαχία, που περιλαμβάνεται και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι πυγμάχοι φορούν προστατευτικά κράνη και αγωνίζονται σε τέσσερις γύρους διάρκειας δύο λεπτών.
Στην επαγγελματική πυγμαχία οι αθλητές δε φορούν κράνη και ο αγώνας μπορεί να διαρκέσει έως και 15 γύρους των τριών λεπτών.
Οι αγώνες της πυγμαχίας διεξάγονται σε ειδικό χώρο, το ριγκ.
Πρόκειται για μια τετράγωνη κατασκευή με διαστάσεις 6,10 μέτρα μήκους επί 6,10 μέτρα πλάτους.
Το ρινγκ είναι υπερυψωμένο, σε απόσταση 1,22 μέτρα από το έδαφος και είναι περιφραγμένο από σειρές τεσσάρων σχοινιών. Στις γωνίες του ρινγκ υπάρχουν προστατευτικά ώστε να αποφεύγονται οι τραυματισμοί των παικτών. Δύο αντικριστές γωνίες του ρινγκ έχουν κόκκινο και μπλε χρώμα και αντιστοιχούν στους δύο αντιπάλους. Ο αθλητής της κάθε γωνίας φέρει το ίδιο χρώμα στο σορτσάκι, το μπλουζάκι και τα γάντια του.
Τα γάντια πρέπει να είναι δερμάτινα και να ζυγίζουν έως 284 γραμμάρια. Προστατευτικοί επίδεσμοι τοποθετούνται στους καρπούς και τις παλάμες των αθλητών πριν αυτοί φορέσουν τα γάντια.
Η συγκεκριμένη διαδικασία επιβλέπεται από κριτές προκειμένου να μην μπορούν οι πυγμάχοι να τοποθετούν αντικείμενα μέσα στα γάντια τους, που θα μπορούσαν να τραυματίσουν τον αντίπαλο.
Οι κανονισμοί της πυγμαχίας είναι απλοί. Νικητής αναδεικνύεται ο πυγμάχος που ή θα έχει τεχνική υπεροχή επί του αντιπάλου (θα προηγηθεί δηλαδή με διαφορά μεγαλύτερη των 15 πόντων) ή θα[GLi]νικήσει με νοκ άουτ (στην προκειμένη περίπτωση ο αντίπαλος παραμένει στο έδαφος για περισσότερα από 10 δευτερόλεπτα χωρίς να μπορεί να σηκωθεί) ή θα συγκεντρώσει περισσότερους πόντους στο τέλος του αγώνα από τον αντίπαλο.
Υπεύθυνος για την τήρηση των κανονισμών μέσα στο ρινγκ είναι ο διαιτητής, που παρατηρεί τους αθλητές για αντικανονικά χτυπήματα και φροντίζει για το τυπικό σκέλος του αγώνα. Αντικανονικά θεωρούνται τα χτυπήματα κάτω από την κοιλιακή χώρα, στο πίσω μέρος του κεφαλιού, στο κεφάλι με οποιοδήποτε μέρος του σώματος εκτός της γροθιάς και στα πόδια. Απαγορεύονται τα χτυπήματα στον πεσμένο αντίπαλο και κατά τη διάρκεια της διακοπής.
Τα χτυπήματα προσμετρούνται από πέντε κριτές. Κάθε χτύπημα στο μπροστινό μέρος της κεφαλής και του κορμού αντιστοιχεί σε ένα πόντο (σημείο). Για να καταχωρηθεί πόντος στον αθλητή θα πρέπει να τον υποδείξουν τουλάχιστον τρεις από τους πέντε κριτές ταυτόχρονα. Η διαφορά των πόντων μετά το τέλος του 4ου γύρου αναδεικνύουν το νικητή.
Όπως συμβαίνει σε όλα τα μαχητικά αθλήματα οι αθλητές χωρίζονται ανάλογα με το βάρος τους σε κατηγορίες. Στην πυγμαχία υπάρχουν έντεκα κατηγορίες βάρους, που ξεκινούν από τα 48 κιλά και φτάνουν έως τα +91 κιλά.
Το ανώτατο όριο ηλικίας για έναν πυγμάχο που συμμετέχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι το 37ο έτος.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες συμμετέχουν μόνο άνδρες, αλλά από το 1993 διεξάγονται τοπικοί, παγκόσμιοι και πανευρωπαϊκοί αγώνες πυγμαχίας γυναικών.
Η Διεθνής Ομοσπονδία Ερασιτεχνικής Πυγμαχίας έχει τα αρχικά ΑΙΒΑ (Amateur International Boxing Association) και ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1946.
Η αντίστοιχη Ελληνική Ομοσπονδία Πυγμαχίας ιδρύθηκε το 1952.
Ιστορικά οι [GLi] πρώτοι οργανωμένοι αγώνες πυγμαχίας τοποθετούνται στην Αρχαία Ελλάδα.
Τότε σκοπός του αθλητή δεν ήταν να χτυπήσει τον αντίπαλο αλλά να τον κουράσει, αποφεύγοντας τα χτυπήματά του.
