(Αρχιτεκτονική)
Αποτελείται από τρία τμήματα: βάση, κορμό ή σώμα και κιονόκρανο.
Ο κορμός είναι λείος ή έχει ραβδώσεις ή διακοσμήσεις, ενώ το κιονόκρανο είναι το μέλος που χαρακτηρίζει τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του κίονα.
Οι κίονες είναι ή μονοκόμματοι (αιγυπτιακοί) ή αποτελούνται από σπονδύλους, που συνδέονται[GLi]εσωτερικά με αρμούς μεταλλικούς, σπάνια είναι αυστηρά κυλινδρικοί και σχεδόν πάντα η διάμετρος της βάσης είναι μεγαλύτερη από της κορυφής (μείωση).
Οι μινωικοί και οι μυκηναϊκοί κίονες είναι λεπτότεροι στη βάση και αυτό αποδίδεται στο ότι ο κίονας αποτελεί απομίμηση του κορμού δέντρου, που με λεπτότερη, πελεκημένη τη μια άκρη (πάσσαλος) μπηγόταν στη γη για να στηρίξει την πρώτη απλή, ξύλινη κατοικία του ανθρώπου.
Ο ελληνικός κλασικός κίονας είναι σχεδόν πάντα ραβδωτός, έχει δηλαδή κατακόρυφες σκαμμένες αυλακώσεις κατά μήκος του κορμού του, παράλληλες μεταξύ τους και ισόβαθες.
Οι ραβδώσεις καταλήγουν σε ακμές οξείες ή πλατυσμένες.
Οι Ρωμαίοι [GLi] χρησιμοποιούσαν και τους θριαμβικούς κίονες, δηλαδή μεμονωμένους κίονες για ανάμνηση κάποιου σημαντικού γεγονότος.
Πρόκειται όμως κυρίως για στήλες (αφού δε στηρίζουν στέγη), στις βάσεις των οποίων υπάρχουν επιγραφές, ανάγλυφες διακοσμήσεις κ.ά., όπως ο κίονας του Τραϊανού, του Αντωνίνου, του Φωκά κ.ά.
