(Μουσική – Music)
Σύγχρονο μουσικό είδος της Τζαμάικα. Οι ρίζες της μουσικής βρίσκονται στις αφρικανικές παραδόσεις, . . . .
κοινή κληρονομιά των Αφρικανών που[GLi] βρέθηκαν ως δούλοι στο Νέο Κόσμο, οι οποίες αναμείχθηκαν με άλλα μουσικά είδη που έφταναν στη Τζαμάικα, κυρίως με το ραδιόφωνο.
Τέτοια είδη ήταν η τζαζ και το γκόσπελ, αλλά και το ριθμ εντ μπλουζ και calypso. Όλες αυτές οι μουσικές δημιούργησαν το μέντο, που στη δεκαετία του ’60 μεταλλάχθηκε στο σκα, μετά στο ροκ στέντι και στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στη ρέγκε.
Το βασικό χαρακτηριστικό της ρέγκε είναι ο ρυθμός, που δίνεται από μια κιθάρα η οποία τονίζει, με την τεχνική backbeat, το ρυθμικό ιστό των τραγουδιών στο δεύτερο και το τέταρτο μέτρο. Αντίθετα, η ρυθμική βάση των ροκ συγκροτημάτων, το μπάσο και τα ντραμς, παίζουν πολύ πιο ελεύθερα και έχουν μεγάλες δυνατότητες αυτοσχεδιασμού.
Η μουσική ρέγκε συνδέθηκε στενά με το κίνημα ρασταφάρι, κίνημα που ζητούσε την επιστροφή των μαύρων στην Αφρική και θεωρούσε τον πρώην βασιλιά της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ ηγέτη του και ενσαρκωτή των ελπίδων του. Βέβαια, όλοι οι μουσικοί της ρέγκε δεν ακολουθούν την ιδεολογία αυτή, αλλά το γεγονός ότι οπαδός της ήταν ο Μπομπ Μάρλεϊ συνέτεινε στην ταύτιση μεταξύ ρέγκε και ρασταφάρι.
Ο Τζίμι Κλιφ θεωρείται ο πρώτος ρέγκε καλλιτέχνης που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, γεγονός που οφείλεται και [GLi]στο ότι πρωταγωνίστησε στην ταινία του 1972 «The harder they come». Αναμφισβήτητα όμως, ο καλλιτέχνης στον οποίο η ρέγκε οφείλει την παγκόσμια επιτυχία της είναι ο Μπομπ Μάρλεϊ, που ξεκίνησε την καριέρα του από τους Γουέιλερς, μαζί με τον Πίτερ Τος και τον Μπάνι Λίβιγκστον, τους άλλους δύο μεγάλους ρέγκε καλλιτέχνες.
Ο Μάρλεϊ έδωσε στη μουσική του το χαρακτηρισμό «roots, rock, reggae» θέλοντας να υποδηλώσει ότι αφενός η μουσική του έρχεται από πολύ μακριά και έχει γερές ρίζες (roots), αφετέρου ότι είναι συγγενής με τη ροκ μουσική. Ο πρόωρος θάνατός του, όπως και η δολοφονία του Πίτερ Τος, στέρησαν από τη ρέγκε τις σημαντικότερες φωνές της. Συγκροτήματα που βάδισαν στο δρόμο του Μάρλεϊ ήταν οι Black Uhuru, Burning Spear, Israel Vibration, Toots and the Maytals, Delroy Wilson.
Στη σύγχρονη εποχή στην Τζαμάικα και στο εξωτερικό η μουσική ρέγκε έχει εξελιχθεί πολύ και οι πειραματισμοί στα στούντιο και στις μεθόδους ηχογράφησης συνεχίζονται. Πολύ δημοφιλές στην Τζαμάικα είναι το είδος ragga ή raggamuffin’ (πρώτοι εκπρόσωποι του οποίου ήταν ο Ντίλιγκερ και ο U Roy στις αρχές της δεκαετίας του ’80), που επηρέασε τη ραπ μουσική, όπως και το dub ρέγκε, που είναι η διασκευή παλιότερων ρέγκε τραγουδιών με έμφαση στο μπάσο και στα ντραμς. Τα είδη αυτά χρησιμοποιούν πολύ ηλεκτρονικά όργανα, ψηφιακούς σάμπλερς και τεχνικές γνωστές στους ράπερς.
Τέλος δεν πρέπει να παραγνωρίζεται[GLi] η επιρροή που άσκησε η ρέγκε μουσική σε πολυάριθμους ροκ καλλιτέχνες. Καλλιτέχνες όπως ο Έρικ Κλάπτον διασκεύασαν τραγούδια του Μπομπ Μάρλεϊ, συγκροτήματα όπως οι Ρόλιγκ Στόουνς ηχογράφησαν σε στούντιο της Τζαμάικα για να πλησιάσουν στον ήχο του νησιού. Μια ειδική περίπτωση αποτελούν τα συγκροτήματα σκα που άνθησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (Σπέσιαλς, Μάντνες), ενώ οι UB40 και άλλα συγκροτήματα της σκηνής του Μπίρμιγχαμ διαμόρφωσαν τον ήχο τους βασιζό.
