(Μυθολογία)
Οι Χάριτες σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ήταν θεότητες.
ΟΡΙΣΜΟΣ
Οι Χάριτες στην αρχαιότητα συμβόλιζαν ότι πιο ευγενικό, όμορφο και αγνό υπήρξε ποτέ στη Γη.
Ήταν το ιδανικό της σεμνότητας, της[GLi]άψογης συμπεριφοράς και της ευ προσηγορίας. “Χάρις” σήμαινε, πρώτα-πρώτα, χαρά τη χαρά που εκπέμπει κανείς, όταν τον χαρακτηρίζουν ευγενικά συναισθήματα, μα και τη χαρά και την τέρψη που προκαλεί στους γύρω του.
Η “Χάρις” ήταν ακόμη συνώνυμο της ίδιας της χάρης και της ερασμιότητας, καθώς και της ευεργεσίας και της ευγνωμοσύνης. Ήταν κόρες του Δία και της Ωκεανίδας Ευρυνόμης. Υπήρχαν όμως και διάφορες άλλες εκδοχές για την καταγωγή τους Μητέρα τους θεωρείται η Ήρα ή η Ευνομία ή η Λήθη, ή, η Αφροδίτη και πατέρας τους ο Ουρανός ή ο Διόνυσος.
Χωρίς αυτές οι κάτοικοι του Ολύμπου ούτε γλεντούσαν, ούτε χόρευαν. Κάθονταν συνήθως δίπλα στον Απόλλωνα και δοξολογούσαν τον Δία, ομορφαίνοντας τις συγκεντρώσεις με την παρουσία και τις μελωδικές φωνές τους. Ήταν, επίσης, μέλη της χορευτικής ομάδας του Ολύμπου, μαζί με την Ήβη, τον Γανυμήδη, τις Ώρες, την Αρμονία και την Αφροδίτη.
Ήταν άλλωστε φίλες της μουσικής, των ασμάτων, της ποίησης, του χορού και της ρητορικής και τις βρίσκουμε πολύ συχνά μαζί με τις Μούσες. Όλα τα καλά των θνητών, όλα τους τα προτερήματα κι ότι αγαθό απολάμβαναν, οφείλονταν στις Χάριτες: η ομορφιά, η σοφία, η δόξα αλλά και η διασκέδαση, η ευχαρίστηση, η χαρά και η ευτυχία, ήταν δικό τους έργο.
Η Λήθη είναι η προσωποποίηση της λησμονιάς. Στον Ησίοδο θεωρείται κόρη της Έριδας και μητέρα των Χαρίτων. Απ’ αυτήν πήρε το όνομά της μία πηγή στον Άδη, από την οποία έπιναν οι νεκροί, για να ξεχάσουν την επίγεια ζωή τους. Στη Βοιωτία υπήρχε στο μαντείο του Τροφωνίου η πηγή της Λήθης. Αλληγορικά θεωρείται αδερφή του Θανάτου και του Ύπνου.
Ο Όλυμπος χωρίς αυτές δε θα είχε καμιά χάρη και στα συμπόσια πάντα η πρώτη κούπα ήταν αφιερωμένη σ’ αυτές, στο Διόνυσο και στις Ώρες.
Σχετικά με τις Χάριτες υπήρχε, επίσης, ασάφεια σχετικά με το πόσες ήταν και πώς ονομάζονταν, καθώς και πολλές διαφορετικές εκδοχές από τόπο σε τόπο. Σε παλαιότερες εποχές ήταν μία ή δύο[GLi]και ήταν γνωστές ως σύζυγοι μεγάλων θεών ή ως θεότητες στην υπηρεσία της Αφροδίτης.
Πρώτος ο Όμηρος αναφέρει τη Χάρη, που ήταν σύζυγος του Ήφαιστου.
Ακόμη διηγείται ότι μία από τις Χάριτες την παντρεύτηκε ο Ύπνος.
Αργότερα οι Χάριτες επικράτησε να θεωρούνται ως τρεις αχώριστες αδερφές, κόρες του Δία και της Ευρυνόμης, με τα ονόματα Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θάλεια.
Κατοικούσαν κοντά στην κορυφή του Ολύμπου κι από κει κανόνιζαν τα πάντα, υμνολογώντας ασταμάτητα τον πατέρα τους και βασιλιά των θεών. Τη ζωή τους την περνούσαν κυρίως σε γιορτές και ήταν απαραίτητες στα συμπόσια των θεών
Πάνω απ’ όλα όμως ήταν οι θεές της σωματικής χάρης και της ομορφιάς που μαγεύει. Ήταν αυτές που προίκιζαν τους ανθρώπους με θέλγητρα με τα χαρίσματα, δηλαδή, που ωθούν τους ανθρώπους στον έρωτα και στην ηδονή, με την πιο ευγενική και σεμνή διάσταση που μπορούν αυτές οι έννοιες να πάρουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο η ανθρώπινη ζωή αποκτά νόημα και ουσία. Οι ίδιες οι Χάριτες, άλλωστε, είχαν πολλά χαρίσματα και ήταν ικανές να διεγείρουν την επιθυμία: τα μαλλιά, το πρόσωπο, τα χέρια τους είχαν λαμπερή ομορφιά και η συμπεριφορά τους ήταν αξιαγάπητη.
Οι Χάριτες μπορούν να παρομοιαστούν με μια “Τριπλή Αφροδίτη“: ο “Αφροδισιακός” τους χαρακτήρας είναι εντελώς φανερός και διάχυτος. Άλλωστε, η Αφροδίτη ήταν η θεά με την οποία κυρίως σχετίζονται στη μυθολογία, καθώς πρόκειται για τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα. Οι Χάριτες τη συνόδευαν, μαζί με το θεό Έρωτα και την Πειθώ.
Κάποτε η Αφροδίτη είχε μια δυσάρεστη περιπέτεια: βρέθηκε δεμένη στο δίχτυ του Ήφαιστου, μαζί με τον εραστή της, τον Άρη. Κατέφυγε έπειτα στην Πάφο της Κύπρου, όπου οι Χάριτες ανέλαβαν να την περιποιηθούν: τη λούζουν, την αλείφουν με αθάνατο λάδι, την ντύνουν με υπέροχα ρούχα και τη στολίζουν. Με την ίδια επιμέλεια και με τον ίδιο τρόπο αναδεικνύουν την ουράνια ομορφιά της, όταν ετοιμάζεται να πάει να ξελογιάσει τον Τρώα Αγχίση. Ο αφροδισιακός χαρακτήρας των Χαρίτων προβάλλεται έντονα και μέσα από την τέχνη τους να κατασκευάζουν αρωματικά λάδια, με τα οποία έκαναν το δέρμα να ευωδιάζει κι ενίσχυαν, έτσι, την ερωτική επιθυμία. Οι ίδιες ήταν φημισμένες αρωματοποιοί.
Οι Χάριτες είχαν σχέσεις με πολλούς άλλους θεούς, που ήταν πάντοτε αγαθές και καμιά έριδα δεν τις διατάρασσε ποτέ: με τον Διόνυσο, τη Δήμητρα, τον Ερμή, τον Ήφαιστο, την Αθηνά συνοδεύουν επίσης συχνά
τον Δία και την Ήρα. Όταν ο Απόλλωνας άρχισε να κρούει τη λύρα του, πριν καλά-καλά γεννηθεί, οι Χάριτες έστησαν χορό μαζί με άλλες θεές. Κι όταν η Άρτεμη μπήκε μέσα στο ναό του αδερφού της, [GLi] στους Δελφούς, εκείνες άρχισαν να υμνούν μαζί της τη Λητώ, τη μητέρα τους, παρέα με τις Μούσες.
ΤΟΠΟΙ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ
Τόποι λατρείας αφιερωμένοι στις Χάριτες υπήρχαν σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας.
– Στην Αθήνα, μάλιστα, υπήρχε ναός τους στην Ακρόπολη και αγάλματα τους στημένα σε πολύ κεντρικά σημεία.
Το αρχαιότερο ιερό τους βρισκόταν στον Ορχομενό της Βοιωτίας. Εκεί υπήρχαν τρεις ακατέργαστες πέτρες, που έλεγαν ότι είχαν πέσει από τον Ουρανό. Αυτές τις θεωρούσαν προσωποποίηση των τριών Χαρίτων και σ’ αυτές έκαναν προσφορές πολύ αργότερα τους αφιέρωσαν αγάλματα.
Η λατρεία αυτών των “ουρανοκατέβατων” λίθων φανερώνει ότι υπήρχε η άποψη της καταγωγής των Χαρίτων από τον Ουρανό, που πολλοί θεωρούσαν ότι ήταν πατέρας τους. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι σε πολλά άλλα μέρη τα ονόματα κι η λατρεία τους σχετίζονται και με τη Σελήνη.
Στη Βοιωτία τελούνταν γιορτές προς τιμή τους, που ονομάζονταν “Χαρίτεια” και που ήταν μουσικοί και ποιητικοί αγώνες. Τη νύχτα οι πιστοί χόρευαν κι έπειτα πρόσφεραν[GLi]γλυκίσματα από αλεύρι και μέλι. Οι γιορτές αυτές θύμιζαν πραγματικά “μυστήρια” και οι Χάριτες λατρεύονταν εκεί ως θεότητες της φύσης, οι οποίες πρόσφεραν γονιμότητα στο φυτικό κόσμο.
[ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ]
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι Χάριτες ήταν θεότητες.
Ήταν η προσωποποίηση για κάθε τι το χαριτωμένο, το εύθυμο, το χαρούμενο στη φύση και στον άνθρωπο.
Ο Ησίοδος γράφει πως οι θεότητες ήταν τρεις : η Αγλαΐα, η Ευφροσύνη και η Θάλεια και ήταν θυγατέρες του Δία και της Ευφροσύνης.
Άλλοι γράφουν πως ήταν κόρες του Ήλιου και της Αίγλης.
Λατρευόταν στον Ορχομενό της Βοιωτίας, στη Σπάρτη, στην Αθήνα, στην Αττική και αλλού. Στην Σπάρτη λάτρευαν δύο Χάριτες, την Κλήτα και την Ηγεμόνη. Στην Αττική όμως λάτρευαν δύο Χάριτες και είχαν όνομα που είχαν και οι νύμφες Ώρες : Θαλλώ, Αυξώ και Καρπή.
Συνόδευαν την Αφροδίτη και τον Απόλλωνα και προστάτευαν τους ποιητές και τους καλλιτέχνες.
Στην τέχνη απεικονίζονταν στην αρχή ντυμένες, ή, γυμνές ως σύμπλεγμα από τρεις χαριτωμένες κοπέλες. [GLi]Απεικονίσεις με τις τρεις Χάριτες σώζονται σε αγγειογραφίες, σε τοιχογραφίες στην Πομπηία και ανάγλυφες σε σφραγιδόλιθους, σε νομίσματα κλπ.
