Στη δεύτερη περίπτωση το φρενάρισμα μπορεί να είναι αποτέλεσμα ηλεκτρομαγνητικής επίδρασης πάνω στο κινούμενο εξάρτημα, ενώ στην πρώτη περίπτωση, όπου ανήκουν και τα φρένα των αυτοκινήτων, διακρίνονται οι εξής τύποι:
α) σύσφιξης,
β) έκτασης,
γ) δισκόφρενα.
Στα φρένα σύσφιξης ανήκει το χειρόφρενο, το[GLi]οποίο αποτελείται από ένα ταμπούρο με σταθερή στήριξη στον άξονα κίνησης, που περιμετρικά διαθέτει δύο «σιαγόνες» με επένδυση από θερμουίτ. Οι σιαγόνες σφίγγουν το ταμπούρο και ο τροχός σταματά.
Τα φρένα έκτασης διαθέτουν σιαγόνες από ελαφρότερο υλικό, επενδυμένες με θερμουίτ, που βρίσκονται στο εσωτερικό του ταμπούρου. Με την πίεση του μοχλού (πεντάλ) του φρένου, οι σιαγόνες κινούνται και έρχονται σε επαφή με το ταμπούρο, οπότε δημιουργείται η απαραίτητη τριβή για το σταμάτημα.
Η μετάδοση της πίεσης του πεντάλ από το σημείο επαφής του ποδιού έως τις σιαγόνες γίνεται με υδραυλικό σύστημα, με πιεσμένο αέρα ή με τη δημιουργία ΥΠΟ πίεσης.
Το δισκόφρενο αποτελείται από ένα μεταλλικό δίσκο, που είναι στερεωμένος στον άξονα κίνησης και περιστρέφεται ανάμεσα σε δύο «τακάκια» από ειδικό υλικό τριβής. Η μετάδοση της πίεσης του πεντάλ προκαλεί την κίνηση ειδικών λαβίδων, που συγκρατούν τα «τακάκια», οπότε αυτά με τη σειρά τους συμπιέζουν το δίσκο και ανακόπτουν την κίνηση.
Το σύστημα τροχοπέδησης (φρεναρίσματος) των[GLi]αυτοκινήτων είναι συνήθως σύνθετο και αποτελείται από διπλό ανεξάρτητο κύκλωμα υδραυλικής μετάδοσης της πίεσης στους τροχούς, ενώ η χρήση των δισκόφρενων σχεδόν γενικεύτηκε.
