(Μυθολογικό Λεξικό)
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο ήρωας ήταν πρόσωπο ξεχωριστό από τη γέννησή του κιόλας, η οποία τις περισσότερες φορές αποδιδόταν σε κάποιο θεό.
Τα παιδικά του χρόνια[GLi]τα περνούσε συνήθως κοντά σε ξακουστούς δασκάλους.
Η ζωή του ήταν γεμάτη από υπεράνθρωπα κατορθώματα:
εξόντωση φοβερών τεράτων, μονομαχίες με γίγαντες ή με πολλά πρόσωπα μαζί, πόλεμοι, απελευθέρωση περιοχών από εχθρούς κτλ.
Στη δράση του συμπεριλαμβανόταν και η ίδρυση πόλεων, που έπαιρναν πολλές φορές το όνομά του. Αλλά και ο θάνατός του ήταν ασυνήθιστος, διαφορετικός από των άλλων ανθρώπων.
Η διαφορά του από το θεό ήταν η θνητότητα.
Γι’ αυτό και η λατρεία του ήρωα ήταν διαφορετική από τη λατρεία του θεού.
Οι λατρευτικές τελετές των ηρώων γίνονταν συνήθως πάνω στους τάφους τους και περιλάμβαναν θυσίες και χοές (σπονδές). Ο τάφος περιείχε τα λείψανα του ήρωα ή, στην περίπτωση που είχε πεθάνει μακριά από τον τόπο του και δεν ήταν δυνατό να μεταφερθούν εκεί τα λείψανά του, ήταν κενοτάφιο και από πάνω «ηρώο», δηλαδή ναός ή ιερό. Επειδή οι αρχαίοι πίστευαν πως μετά το θάνατό του ο ήρωας είχε τη δύναμη να προστατεύει αυτούς που τον λάτρευαν, απέδιδαν τις συμφορές [GLi] (ήττες στον πόλεμο, αρρώστιες, σιτοδείες) στην παραμέληση της λατρείας των ηρώων του τόπου τους. Όταν η φήμη του ήρωα ξεπερνούσε τα όρια της γενέτειράς του, τότε πιστοί και από άλλες περιοχές πήγαιναν στο ηρώο του για να πετύχουν, με τις προσφορές τους, την προστασία του.
Πανελλήνιος ήρωας των αρχαίων Ελλήνων είχε αναδειχτεί ο Ηρακλής.
