(Βοτανική)
Είναι γνωστά περίπου 12 είδη των βόρειων εύκρατων χωρών, από τα οποία δύο καλλιεργούνται και στην Ελλάδα, η Μορέα η λευκή και η Μορέα η μαύρη.
Η καλλιέργειά της διαδόθηκε στο [GLi]Βυζάντιο από δύο μοναχούς οι οποία κρυφά μετέφεραν από την Κίνα και την Περσία, μέσα στα μπαστούνια τους, σπόρο της μαζί με αβγά μεταξοσκώληκα.
Μπορεί να φτάσει σε ύψος 20-30 μ. Είναι μόνοικο ή δίοικο δέντρο, με αρσενικές και θηλυκές ταξιανθίες κατά «ιούλους», που μετά τη γονιμοποίηση μετατρέπονται σε φαγώσιμες ταξικαρπίες με ευχάριστη γλυκόξινη γεύση. Έχει φύλλα τραχιά ως λεία, καρδιόσχημα, με οδοντωτά χείλη και έντονες νευρώσεις, χρειάζεται έδαφος αμμοαργιλώδες καθαρό και όχι πολύ υγρασία.
Παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στην ξηρασία.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρο και μοσχεύματα.
Καλλιεργείται κυρίως για τα φύλλα της, που χρησιμεύουν ως τροφή του μεταξοσκώληκα, όπως και άλλων ζώων. Ειδικά τα φύλλα της λευκής μουριάς είναι τα πιο κατάλληλα, γιατί είναι λεία και τρυφερά. Για το λόγο αυτόν τα δέντρα κλαδεύονται πολύ, [GLi]ώστε να δώσουν πλούσια νέα βλάστηση. Η ταξικαρπία της μαύρης μουριάς είναι πιο εμφανίσιμη και πιο γευστική από την άσπρη, γι’ αυτό και προτιμάται στο εμπόριο.
Το ξύλο της μουριάς είναι κατάλληλο για αγροτικές κατασκευές, έπιπλα κτλ. και τα ίσια κλαδιά της είναι κατάλληλα για στερέωμα αναρριχώμενων φυτών. Παλιότερα που η εκτροφή του μεταξοσκώληκα ήταν περισσότερο διαδεδομένη, καλλιεργούσαν [GLi]τη μουριά σε μεγάλες εκτάσεις, ειδικά στις περιοχές του νομού Έβρου (Σουφλί κτλ.).
