Η διάβρωση προϋποθέτει την προηγούμενη αποσάθρωση των πετρωμάτων, δηλαδή τη μετατροπή τους από συμπαγή μάζα σε χαλαρά υλικά διάφορου μεγέθους από μεγάλα κομμάτια βράχων ως λεπτή σκόνη. Η αποσάθρωση γίνεται με την επίδραση φυσικών, μηχανικών[GLi]και κυρίως χημικών παραγόντων. Η διάβρωση είναι καθαρά μηχανική διαδικασία.
Οι κυριότεροι παράγοντες διάβρωσης είναι η βαρύτητα, ο άνεμος, η βροχή, το χαλάζι, οι παγετώνες, τα ποτάμια, τα κύματα, οι παλίρροιες και τα θαλάσσια ρεύματα.
Η διάβρωση γίνεται άμεσα αντιληπτή όταν δεν υπάρχει φυσική ή τεχνητή βλάστηση και όταν το έδαφος και το υπέδαφος αποτελούνται από χαλαρά συστατικά. Επίσης η κλίση του εδάφους παίζει αρκετά μεγάλο ρόλο στο βαθμό και την ένταση της διάβρωσης. Τα μεγάλα δάση και οι πυκνοί θάμνοι ή η χλόη συντελούν πάρα πολύ στον περιορισμό της διάβρωσης. Αυτό το πετυχαίνουν, γιατί δεν αφήνουν εκτεθειμένο το στερεό φλοιό της Γης στην επίδραση των φυσικών παραγόντων, ενώ με τις ρίζες τους συγκρατούν τα χαλαρά εδάφη.
Οι κοιλάδες, τα φαράγγια, οι απόκρημνες ακτές, οι φυσικές γέφυρες, τα σπήλαια, οι υπόγειες σήραγγες και πολλοί άλλοι γεωλογικοί σχηματισμοί οφείλονται στο έργο της διάβρωσης.
Τα ψηλά[GLi]βουνά με την επίδραση της διάβρωσης, εφόσον αυτή γίνεται αδιάκοπα, ισοπεδώνονται. Είναι ευνόητο ότι από τα μέρη του στερεού φλοιού της Γης θα διαβρωθούν πρώτα εκείνα που παρουσιάζουν τη μικρότερη φυσική και χημική αντοχή στην επίδραση των φυσικών παραγόντων. Για το λόγο αυτόν ένα τμήμα της γης που αποτελείται από χώμα θα διαβρωθεί πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο γρήγορα από ένα άλλο τμήμα που αποτελείται από πετρώματα. Στη φύση μπορούμε να πούμε ότι παρατηρείται ένας κύκλος διάβρωσης. Η διάρκεια αυτού του κύκλου δεν είναι σταθερή, αλλά εξαρτάται τόσο από τη φύση των μερών του φλοιού της Γης, όσο και από το είδος, την ένταση, το ρυθμό και τον αριθμό των φυσικών παραγόντων που επιδρούν.
Εξαιτίας της διάβρωσης ολόκληρα βουνά γίνονται πεδιάδες, οι οποίες θα ξαναγίνουν, από την επίδραση ορογενετικών δυνάμεων, βουνά. Ανάλογα με το ποιοι φυσικοί παράγοντες δρουν, τον τρόπο με τον οποίο δρουν και σε ποια μέρη του στερεού φλοιού της Γης δρουν, έχουμε διάφορα είδη διάβρωσης. Μια αξιοπρόσεχτη διάβρωση είναι η καρστική. Στην περίπτωση αυτή τα ασβεστολιθικά πετρώματα κάτω από την επίδραση της βροχής, του διοξειδίου[GLi]του άνθρακα, που υπάρχει διαλυμένο στην ατμόσφαιρα, και της θερμοκρασίας (απότομες μεταβολές της) σιγά σιγά και ανομοιόμορφα φθείρονται, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν παράξενα σχήματα και μορφές, τις λεγόμενες καρστικές (υπόγειοι αγωγοί, σπήλαια κτλ.).
Άλλα είδη διάβρωσης είναι η αιολική, η απόξεση, η αποκομιδή ή απογύμνωση κτλ. Κατά την αιολική διάβρωση ο άνεμος αποσπά διάφορα μόρια από μια περιοχή της επιφάνειας της Γης και τα μεταφέρει σε άλλη. Φυσικά τα μόρια αυτά είναι μικρού βάρους.
Έτσι ένα μέρος της Γης φθείρεται και ένα άλλο μέρος της Γης γεννιέται.
Η απόξεση είναι η μορφή διάβρωσης που προκαλεί η θάλασσα στις ακτές. Αποκομιδή ή απογύμνωση είναι η επιφανειακή μεταφορά υλικών από τα ρέοντα ύδατα.
Η διάβρωση έχει επιτελέσει, με το πέρασμα του χρόνου, πολύ σημαντικές αλλαγές στην επιφάνεια της Γης.
Για τον άνθρωπο είναι καταστροφική, γιατί απογυμνώνει το έδαφος από το μαλακό χώμα μειώνοντας σημαντικά την επιφάνεια του καλλιεργήσιμου εδάφους.
Οι πυρκαγιές επιτείνουν το πρόβλημα απογυμνώνοντας τα εδάφη και εκθέτοντάς τα στη διαβρωτική δράση των φυσικών παραγόντων.
Ο άνθρωπος προσπαθεί να περιορίσει τη διάβρωση των εδαφών με τη δημιουργία φραγμάτων, αναβαθμίδων, αναχωμάτων, καθώς και με τη δενδροφύτευση.
