Η λέξη «δαίμων» είναι αμφίβολης ετυμολογίας.
Ίσως προέρχεται από το δαίω, που σημαίνει διανέμω και επομένως ο δαίμων είναι εκείνος που δίνει σε καθένα την τύχη του, ή από το δαήναι, που σημαίνει γνωρίζω και επομένως ο δαίμων είναι ο γνώστης.
Στην αρχαιότητα ο δαίμων φέρεται ταυτόσημος με το θεό ή τη θεά και γενικά με κάθε εξωανθρώπινη δύναμη, με κάθε αόριστη οντότητα, που διαθέτει μεγάλη δύναμη και δρα στη φύση.
Υπήρχαν πολλών ειδών δαίμονες, που ήταν τα πνεύματα των διάφορων εργασιών ή των[GLi] κοσμικών δυνάμεων. Ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγονται και οι αρρώστιες και ο θάνατος. Οι αρχαίοι πίστευαν πως το κάθε άτομο είχε το δικό του δαίμονα, που του καθόριζε την τύχη. Αναφέρονται ως δαίμονες και οι χθόνιες δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τη γονιμότητα της γης.
Οι Νύμφες, οι Σειληνοί, οι Σάτυροι, οι Κουρήτες, οι Κορύβαντες και άλλοι πλάθονται από τους ανθρώπους ως δαίμονες. Επίσης και οι νεκροί θεωρούνται δαίμονες και από αυτή την αντίληψη προέρχεται η νεκρολατρία. Μια κατηγορία δαιμόνων είναι και τα κακοποιά πνεύματα των νεκρών που μπορούν να προκαλέσουν κακό στους ζωντανούς.
Εκτός από την αρχαία ελληνική θρησκεία και οι άλλες θρησκείες δέχονται την ύπαρξη δαιμόνων. Ο χριστιανισμός παραδέχεται ως δαίμονες τους έκπτωτους αγγέλους που ζουν στην αιώνια κόλαση. Ο αρχηγός τους είναι ο Εωσφόρος ή αλλιώς Σατανάς Διάβολος, αυτός δηλαδή που διαβάλλει στον άνθρωπο το Θεό. Επίσης και ο ελληνικός λαός χαρακτηρίζει δαίμονες τα κακοποιά πνεύματα και τοποθετεί ανάμεσα στα δαιμονικά όντα τους καλικάντζαρους, τις γελούδες, τις νεράιδες και όλα τα αερικά ή στοιχειά.
Δαίμων – (ονος) = Θεός // μοίρα, τύχη // διάβολος, (μτφρ.) ευφυής διαβολεμένος.
