(Μυθολογία – Τέρατα)
ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΩΝ ΕΡΙΝΥΩΝ
Πρώτη εκδοχή : Στην Αθήνα υπήρχε ιερό στο λόφο του Κολωνού και σπήλαιο στον Άρειο Πάγο. Ευ[GLi]φημιστικά τις αποκαλούσαν Σεμνές και Ευμενίδες. Κατά τον Αισχύλο («Ευμενίδες») ήταν φοβερές και μισητές από τους θεούς και τους ανθρώπους, με όψη γριάς, με μαλλιά από φίδια, ματωμένα μάτια, μυτερά δόντια και από το στόμα τους έβγαινε οσμή ανυπόφορη.
Ο Ευριπίδης όμως τις παριστάνει σαν νέες γοργοπόδαρες, με δαδιά και φίδια στα χέρια.
Δεύτερη εκδοχή : Φοβερές θεότητες των αρχαίων. Έδρα τους ήταν ο Άδης. Ο ποιητής Αισχύλος τις θεωρεί θυγατέρες της μαύρης νύχτας κι ο Σοφοκλής θυγατέρες της γής και του σκοταδιού.
Τρείς μας είναι γνωστές :
Η Αληκτώ, που μεγαλώνει την μανία,
Η Τισιφόνη, που εκδικείται τους φόνους, και
Η Μέγαιρα, πού δυναμώνει το μίσος.
Οι αρχαίοι τις φαντάζονταν μαυροφορεμένες, με αστραφτερά μάτια και με στόματα που έβγαζαν φωτιά.
Στο σώμα είχαν φτερά και στα μαλλιά, στο λαιμό, στα χέρια, είχαν τυλιγμένα φίδια σαν περιδέραια.
Τιμωρούσαν όσους σκότωναν τους γονείς τους, τους επίορκους, τους άδικους κι όσους είχαν κακή διαγωγή. Τις έλεγαν και Ευμενίδες (καλές) και υπήρχαν ιερά τους σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
