ΟΡΙΣΜΟΣ ΜΟΥΡΟΥΝΑΣ : Κοινή ονομασία του ψαριού οξύρυγχος.
Το ψάρι αυτό, που λέγεται ακόμη και στουριόνι, ανήκει στην κατηγορία των ειδικών εκείνων, που ανεβαίνουν ορισμένη εποχή του έτους από τη θάλασσα στα ποτάμια, για ν` αποθέσουν τα` αυγά τους (αναδρομικά).
Αλιεία σε μεγάλη κλίμακα του είδους αυτού γίνεται κοντά στις ακτές και τις εκβολές των ποταμών, που εκβάλλουν στη Μαύρη θάλασσα και την Αζοφική.
Από τα αυγά της μουρούνας παρασκευάζεται το μαύρο χαβιάρι.
Το είδος αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ψάρι γάδος ο ονίσκος (κοινώς : Μπακαλιάρος), απ` το οποίο εξάγεται το μουρουνέλαιο.
Επεκτάσεις για το ψάρι Μουρούνα
Κοινή ονομασία η οποία αποδίδεται σε είδη ψαριών που ανήκουν στα γένη Acipencer και Ηuso, της οικογένειας Ακιπενσερίδες αλλά και σε ορισμένα είδη ψαριών του γένους Μόλβα της οικογένειας Γαδίδες.
Το πιο σημαντικό είναι το είδος Huso huso.
Έχει σώμα μακρύ ατρακτοειδές με πενταγωνική διατομή.
Κατά μήκος του σώματός του φέρει πέντε σειρές οστέινες πλάκες με αποφύσεις.
Έχει ρύγχος μυτερό με τέσσερα μεγάλα μουστάκια μπροστά από το στόμα του που είναι σαν σωλήνες, κάτω από το ρύγχος.
Έχει χρώμα σταχτί-ρόδινο με κοιλιά πιο ανοιχτόχρωμη.
Το μήκος του φτάνει τα 2,5 μ. και το βάρος του τα 100 κιλά. Μπορεί, όμως, να φτάσει τα 9 μ. μήκος και τα 700 κιλά βάρος.
Την άνοιξη ανεβαίνει τα ποτάμια και φτάνει μέχρι τις λίμνες για να αφήσει τα αβγά του που είναι εξαιρετικά πολυάριθμα και μπορούν να φτάσουν τα 25 κιλά. Από αυτά παρασκευάζεται το μαύρο χαβιάρι, ενώ από το συκώτι της μουρούνας παρασκευάζεται μουρουνέλαιο.
Το ίδιο το ψάρι αλιεύεται, επίσης, για το νόστιμο κρέας του.
Από τη νηκτική του κύστη παρασκευάζεται η ψαρόκολλα.
Στη Ρωσία διατηρούν τη σάρκα της μουρούνας υγράλατη, παστή ή καπνιστή. Επίσης, στεγνώνουν το νωτιαίο μυελό και κάνουν τη λεγόμενη «βέσιγκα», που χρησιμοποιούν για ορισμένα εδέσματα.
Η μουρούνα ζει στη Μεσόγειο, την Κασπία, τον Εύξεινο πόντο και στα ποτάμια της περιοχής. Μπορεί να μεταναστεύσει σε πολύ μεγάλες αποστάσεις για να γεννήσει. Η κατασκευή φραγμάτων στα ποτάμια εμποδίζει τη μετανάστευση και την αναπαραγωγή του ψαριού. Η ρύπανση των ποταμών και η εντατική αλιεία είναι δύο ακόμη παράγοντες που επιδρούν στη μείωση των πληθυσμών της μουρούνας.
Επιμέλεια Άρθρου : Γεώργιος Λυμπερόπουλος
