Ο όρος Φυσική δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αργότερα συνδέθηκε με ένα πλήθος από συγγενείς επιστήμες (φυσικές επιστήμες), όπως[GLi] η Χημεία, η Γεωλογία, η Αστρονομία κ.ά. Πολύ αργότερα καθένας από τους κλάδους αυτούς αποσπάστηκε και αποτέλεσε ιδιαίτερη επιστήμη.
Κατασκευές που στηρίζονται σε αρχές της Φυσικής παρουσιάζονται περίπου από το 1450 π.Χ., αλλά η προσπάθεια για σύνδεση ανάμεσα σε αίτιο και αποτέλεσμα άρχισε κυρίως στην ελληνική αρχαιότητα και στα ελληνιστικά χρόνια (700 π.Χ.-150 μ.Χ.). Οι σπουδαιότεροι φιλόσοφοι κάθε εποχής (Πυθαγόρας, Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας, Λεύκιππος, Αριστοτέλης, Δημόκριτος, Αρχιμήδης κ.ά.) θέλησαν να κάνουν αναγωγή της μεταβαλλόμενης ποικιλίας των φαινομένων σε μια γενική αρχή, ενώ ζήτησαν να βρουν μία «υλική αιτία» για κάθε φαινόμενο.[GLi] Έτσι άρχισαν να αναρωτιούνται κατά πόσο η υλική αιτία θα έπρεπε να ταυτιστεί με κάποια από τις θεωρούμενες τότε απλές μορφές της ύλης, όπως το «νερό» στη φιλοσοφία του Θαλή, το «πυρ» στη φιλοσοφία του Ηράκλειτου ή με κάποια άλλη θεμελιακή αιτία.
Το γεγονός όμως είναι ότι ενώ σε αυτήν την περίοδο παρουσιάζονται φυσικές έννοιες και διατυπώνονται νόμοι, λείπει τελείως η πειραματική μέθοδος έρευνας και απόδειξης.
Η καθιέρωση των πειραμάτων, που άρχισε με το Γαλιλαίο το 17ο αι., ήταν μία επανάσταση στον τομέα της φυσικής έρευνας και συμπληρώθηκε με το Νεύτωνα. Η άλλη επανάσταση άρχισε στο τέλος του 19ου αι. με γεγονότα μεγάλης σπουδαιότητας, όπως οι ανακαλύψεις των ακτινών Χ, της ραδιενέργειας και του ηλεκτρονίου. Αυτή η δεύτερη επανάσταση στη Φυσική έχει δυο αιχμές. Η μία εντοπίζεται στις αρχές του 20ού αι. με την παρουσία της θεωρίας του Πλανκ και της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Στην άλλη αιχμή βρίσκεται η κβαντομηχανική, που θεμελιώθηκε την 3η δεκαετία του 20ού αι. Αποτέλεσμα των τελευταίων εξελίξεων ήταν η απομάκρυνση των σχετικών σχημάτων της Φυσικής από την εποπτεία και το κοινό μυαλό. Έτσι μια τάση για αφαίρεση άρχισε να παρουσιάζεται στην εξελικτική πορεία της Φυσικής από την αρχή του 20ού αι.[GLi] Τα μαθηματικά σχήματα, όταν παρουσίαζαν συνέπεια προς τα πειράματα, ή όταν τα αποτελέσματά τους συμφωνούσαν με τα πειράματα, άρχισαν να γίνονται αποδεκτά, άσχετα αν η τελική εικόνα του φαινομένου ήταν αντίθετη προς την εικόνα που είχε δημιουργηθεί με την εποπτεία.
Η Φυσική του 20ού αι. παρουσιάζεται με συνεχείς σειρές από θριάμβους, κυρίως στην ατομική θεωρία, αλλά οι εικόνες δίνουν τη θέση τους στα μαθηματικά σύμβολα και τα κοινά μαθηματικά παραχωρούν τη θέση τους στην έννοια της πιθανότητας και πιο ειδικά στην αφηρημένη ιδέα του πλάτους της πιθανότητας, το οποίο εκφράζεται πάντα με σύνθετο αριθμό.
Τελικά η κλασική Φυσική έδωσε τη θέση της στη σύγχρονη Φυσική, η οποία, λόγω της τεράστιας ποικιλίας των φαινομένων, χωρίστηκε σε κλάδους, όπως η Φυσική της στερεάς κατάστασης, η πυρηνική Φυσική, η Φυσική του πλάσματος κ.ά.
Παράλληλα αναπτύχθηκαν και τομείς έρευνας σε συγγενικές επιστήμες, π.χ. Φυσική της ανώτερης ατμόσφαιρας κ.ά.
Εξελιχθείτε Ορθογραφικά & Γραμματικά
Γραμματική = η φυσική, το φυσικό, = αυτός που αναφέρετε στην φύση, η, ακόμη που προέρχεται από την φύση. Υπάρχει επίσης και το αρσενικό αυτής : ο φυσικός, ως ουσιαστικό = ο φυσικός επιστήμων, . . . ο φυσικός ο ασχολούμενος με την φυσική, . . .
