Έτσι ονομάζονται ορισμένοι μύθοι της αρχαιότητας που μας σώζονται. Δεν είναι όλοι της ίδιας εποχής. Καλύπτουν χρονικά το διάστημα από τον 6ο π.Χ. αι. – 3ομ.Χ. αι.
Είναι λόγοι αλληγορικοί που αναφέρονται σε ζώα, ή, φυτά κυρίως, που τα παρουσιάζουν να έχουν ανθρώπινη φωνή.
Ο σκοπός αυτών των μύθων είναι διδακτικός άλλωστε αποτελούν καταστάλαγμα της λαϊκής σοφίας. [GLi] Στους μύθους που μας σώζονται υπάρχει συνήθως και το επιμύθιο, το ηθικό δίδαγμα δηλαδή που υπονοείται στο μύθο.
Οι μύθοι ήταν πάντοτε αγαπητοί στους λαούς προπάντων στους λαούς της ανατολής. Τίποτα όμως δεν αποκλείει να γεννήθηκαν αυθόρμητα και στον ελληνικό χώρο, άσχετα αν μέσα στους αιώνες που πέρασαν μπορεί μερικά να μεταφυτεύτηκαν απ` αλλού, όπως και οι ελληνικοί μύθοι μεταδόθηκαν σ` άλλους λαούς κι όχι μόνο προς τη Δύση.
Είναι σύντομοι, λιτοί στην έκφραση και είναι χαρακτηριστική προπάντων η ακριβολογία τους.
Παραθέτω ορισμένους μύθους :
Αλώπηξ και Βότρυς. (η αλεπού και το σταφύλι).
Γυνή και όρνις. (η γυναίκα και η κότα).
Οδοιπόροι και άρκτος. (οι πεζοπόροι κι η αρκούδα).
