(Μυθολογία – Οδύσσεια)
Την άλλη μέρα το πρωί ο Οδυσσέας [GLi]ξεκίνησε αρματωμένος με τον Τηλέμαχο και τους δύο πιστούς βοσκούς για το εξοχικό σπίτι όπου ζούσε ο γέρο Λαέρτης. . . .
Όταν έφτασαν εκεί, δε βρήκαν[GLi] κανένα στο καλύβι. Τότε ο πολυταξιδεμένος άντρας άφησε τα όπλα στους φίλους του και τους είπε να ετοιμάσουν τραπέζι.
Ο ίδιος πήγε στο περιβόλι και εκεί αντί[GLi]κρισε το γέροντα πατέρα του να σκαλίζει το χώμα φορώντας φτωχικά και λερωμένα ρούχα. Δάκρυσε και ήθελε να τρέξει να τον αγκαλιάσει, μα πάλι συγκρατήθηκε και αποφάσισε πρώτα να τον δοκιμάσει. Τον πλησίασε και άρχισε να παινεύει το περιποιημένο περιβόλι. Απόρησε όμως πώς ένας [GLi]γέροντας, που μάλιστα είχε όψη βασιλιά, ζούσε κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες. Στη συνέχεια του είπε πως έψαχνε κάποιον, παλιό φιλοξενούμενό του, που ήταν Ιθακήσιος, γιος του Λαέρτη.
Όταν άκουσε αυτά τα λόγια ο γέροντας, συγκινήθηκε και έριξε λίγο χώμα στο κεφάλι του θρηνώντας το χαμένο γιο του.
Ο Οδυσσέας δεν άντεξε άλλο να προσποιείται και έπεσε στην αγκαλιά του πατέρα του, του αποκάλυψε την ταυτότητά του και του διηγήθηκε τη δολοφονία των μνηστήρων. Ο Λαέρτης [GLi]ζήτησε σημάδια για να πιστέψει και τότε ο πολυμήχανος άντρας του έδειξε την ουλή που είχε από νεαρός. Επίσης του ανέφερε τα καρποφόρα δέντρα που έταξε κάποτε ο βασιλιάς στο γιο του:
Σαράντα συκιές, δώδεκα αχλαδιές, δέκα μηλιές και πενήντα κλήματα. Τότε λύθηκαν τα πόδια του γέροντα και μισολιποθυμισμένος έπεσε στην αγκαλιά του.
Χαρούμενοι πήγαν στο καλύβι, [GLi]όπου οι δύο βοσκοί είχαν κιόλας στρώσει τραπέζι.
Σε λίγο γύρισε και ο Δόλιος, ο πιστός επιστάτης του κτήματος, με τους γιους του.
Ο γέροντας είδε τον Οδυσσέα [GLi]και σάστισε.
Γρήγορα όμως συνήλθε και έδειξε την απέραντη χαρά του για την επιστροφή του βασιλιά. Μετά τα καλωσορίσματα κάθισαν στο τραπέζι για φαγητό.
Όταν τελείωσε το γεύμα, ακούστηκαν φωνές[GLi]και ποδοβολητά. Ένας από τους γιους του Δολίου σηκώθηκε να δει τι συμβαίνει. Τότε αντίκρισε πάνοπλους τους συγγενείς των μνηστήρων, που η δολοφονία τους είχε μαθευτεί, οι οποίοι με αρχηγό τους τον Ευπείθη, τον πατέρα του Αντίνοου, κατευθύνονταν προς το υποστατικό με άγριες διαθέσεις.
Αμέσως οπλίστηκαν ο Οδυσσέας, ο Τηλέμαχος, οι δύο βοσκοί, οι γιοι του Δολίου και οι δύο γέροντες.
Εμφανίστηκε και η Αθηνά με τη μορφή του Μέντορα και εμψύχωνε τον Τηλέμαχο και τον Λαέρτη. Πραγματικά, ο τελευταίος με τη βοήθεια της θεάς κατάφερε θανατηφόρο χτύπημα στον Ευπείθη. [GLi]Μόλις η συμπλοκή πήγε να γενικευτεί, η Αθηνά έβγαλε φο[GLi]βερή φωνή και έκανε έκκληση για ειρήνη και ομόνοια.
Οι συγγενείς των μνηστήρων φοβήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή.
Η θεά συγκράτησε τον Οδυσσέα [GLi]που προσπάθησε να τους κυνηγήσει.
Έτσι τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα έκαναν όρκους ειρήνης και αγάπης.
